Islamitisch Caïro
Na een ochtend wandeling door Caïro en het bezoek aan hét museum hebben we een tweede activiteit op de planning staan.
Nog voordat we reis hadden geboekt kwam ik via-via in contact met Mohammed Swefy. Swefy is een Egyptenaar uit Caïro, en werkt als gids met een voorliefde voor de Islam en haar geschiedenis. We hebben via internet al een mooie deal gemaakt. Het uitgangspunt was om het oude Islamitische Caïro te zien. Last minute hebben we onze afspraak iets later op de dag geplaatst, vanwege de hitte en omdat onze waterratten niet uit het zwembad te slaan zijn.
Swefy vraagt of wij naar de Al-Azhar moskee kunnen komen, daar wacht hij ons op. We fixen een taxi en vertrekken naar de opgegeven plaatst. We rijden Caïro dieper en dieper in, en hoewel er al geen toeristen te vinden waren, weet ik zeker dat je die hier helemaal niet meer gaat vinden. De taxi chauffeur vraagt ons tot twee maal toe; ‘weet je het zeker?’
Wij zijn wel wat gewend dus zorgen maak ik mij niet. Het is een half uurtje rijden en de meisjes maken gebruik van mama om even de ogen dicht te doen. Wij zeggen altijd tegen ze als we een taxi instappen om even de oogjes dicht te doen, zodat ze straks meer energie hebben. Het mooie is dat ze dat ondertussen weten én zelf willen. Dat is de eerste winst wanneer je reist met kinderen!
Swefy wacht ons inderdaad op bij de poort van de moskee. Hij ontvangt ons en we lopen naar binnen. Uiteraard op blote voeten, iets wat de kinderen helemaal niet erg vinden 😂. Shamila moet zich bedekken, hoewel ze al een lange broek en shirt met lange mouwen aanhad, want het minste wat je kunt doen is je zoveel mogelijk aan te passen aan het land waar je te gast bent).
We krijgen een rondleiding van Swefy én een begeleider van de afdeling ‘external relations of the Al-Azhar mosque’ . Beide heren praten met liefde over het complex, gesticht in 971. Dit is twee jaar na de stichting van Caïro. De moskee is helemaal leeg, niemand te zien. Geen toeristen en wij hebben het complex voor onszelf. Het eerste wat opvalt is de prachtige witte tegelvloer in de open ruimte. De tegels liggen te bakken in de zon, maar zijn gek genoeg koel. Het blijkt een bijzonder steen te zijn, komt uit Mekka en is geschonken door Saudi Arabië.
We krijgen een les in de Islamtische architectuur, de functies van het gebouw en zien de prachtige schoonheid in dit eeuwenoude gebouw in alles terug. De meisjes hebben vragen, en dat is het mooie aan kinderen, ze staan open voor alles.
De wijze van bidden wordt aan ze getoond en uitgelegd. De meiden luisteren aandachtig, zij zijn niet bevooroordeeld. Zij vinden het niet ‘raar’, hoogstens de opmerking ‘maar wij doen toch gewoon handen vouwen en ogen dicht?’. Als je open staat voor een ander dan besef je pas hoeveel we gemeen hebben. En laten we ons focussen op dat wat we gemeen hebben en niet op dat wat ons scheid van elkaar. Ik ben een christen maar sta open om te leren van anderen. Dat maakt het leven zo waardevol, dat probeer ik mijn kinderen mee te geven. Sta open voor alles, ontdek, leer en blijf jezelf toch trouw.
Swefy praat met passie, hij doet dit het liefst. Maar doordat er nauwelijks toeristen komen werkt hij in de Al-Azhar bibliotheek (universiteit). Wanneer ik hoor dat mensen op straat hem aanspreken met doctor en ik hem ernaar vraag, blijft hij nederig en geeft hij aan dat hij het geweldig vindt als mensen ‘zijn’ Caïro bezoeken. Swefy is één van de vele afgestudeerde die niet de baan kunnen vinden waar ze voor zijn opgeleid.
Na het bezoek aan deze prachtige moskee neemt hij ons mee naar de overkant, naar de Khan El-Khalili. Dit is de grootste soek ter wereld, gelegen in Caïro, de hoofdstad van Egypte. De markt is ontstaan aan het eind van de veertiende eeuw en was in het verleden in trek bij de rondreizende handelskaravanen vanuit Afrika ,het Midden-Oosten en Azië. De soek dankt zijn naam aan Emir Djaharks el-Khalili, een machtige Mammelukse prins, die de markt voor het eerst bouwde in 1382. Ten tijde van het Ottomaanse Egypte stond de markt ook wel bekend als de Turkse Bazaar.
Op ons verzoek (lees de kinderen) gaan we eerst wat eten. De markt op gaat zoals bijna alles in Egypte, middels de metaaldetectie poortjes. De vorige keer dat ik in Caïro was, was er een paar weken eerder een aanslag gepleegd, waardoor mijn bezoek toen gepaard ging met ontzettend veel veiligheidsprotocollen (lees heel veel politie en héél veel checkpoints. In 2009 heeft de laatste aanslag plaatsgevonden en sindsdien is het langzaam is de souk steeds minder een vestiging geworden. Op dit moment alleen nog een metaal detectiepoort bij de ingangen.
Swefy neemt ons mee naar een zaakje waar men ‘Egyptische pannenkoeken’ maakt. Je vindt deze zaak hier. De kaart geeft je twee opties, namelijk zoet en hartig. Onder ‘zoet’ verstaat men Egyptische pannenkoeken en onder ‘hartig’ Egyptische pizza’s. Jaïra kiest voor een hartige pizza, volgens de kaart met Turkse kaas. Joëlla kiest voor een pannenkoek met banaan. Verder worden er nog pannenkoeken met kokos en met cream besteld. Swefy eet uiteraard met ons mee, altijd leuk om je gids mee te laten eten. Met z’n vijven vallen we de vier gerechten aan. Ik kan je verzekeren, het is hier heerlijk. In geen enkel opzicht lijkt het op een pizza of pannenkoek. Het is magisch lekker en de pannenkoeken zijn knapperig. Het zit in feite tussen een pannenkoek en bladerdeeg in, voorzien van een heerlijke vulling met in dit geval kokos, banaan of cream. En natuurlijk voorzien van een laag poedersuiker. De pizza van Jaïra is feitelijk eender, maar dan hartig. Ze vindt het heerlijk! Zelfs de groene pepers die er tussenzitten eet ze met veel plezier op. Tijdens het eten hebben we mooie gesprekken met Swefy en genieten wij van het feit dat deze meiden ‘gewoon’ zitten te smullen in een lokaal tentje tussen de Egyptenaren. Echt een aanrader!
Dan wordt de vraag door één van de kinderen gesteld waarvan je weet dat die gaat komen, maar hoopt dat het pas in het hotel zal zijn. ‘Mama ik moet naar de WC’. Het restaurant heeft geen toilet, althans Swefy geeft aan ‘doe hier maar niet’. Hij vraagt of hij even met onze dochter naar een andere zaak moet lopen, hij weet wel een goede plek. De vriendelijkheid siert hem, maar ik loop toch liever even mee. Paar smalle steegjes verder mogen de kinderen inderdaad even naar binnen om te gaan plassen. Problem solved, al gaf Jaïra aan het ‘nog wel even op te houden’ na het zien van de toilet.
Als we klaar zijn met eten lopen we de markt nog even op. Er is een lichte scheiding tussen het toeristische deel van de soek en het deel dat voornamelijk bestemd is voor de lokale bevolking: rechts van de 'hoofdingang' verkoopt men vooral souvenirs, waterpijpen, goud en zilver terwijl men in het linkerdeel vooral kleding, allerlei gebruiksvoorwerpen, speelgoed en specerijen aan de lokale bevolking verkoopt. Wij lopen over de markt en buigen wat naar het links, richting de al-Mu'izz-straat.
Dit complex heet het Qalawun-complex en is enorm! Gebouwd door Sultan al-Mansur Qalawun in 1284-1285. Hier tref je een ziekenhuis, een madrassa (school) en een mausoleum. Het wordt algemeen beschouwd als een van de belangrijkste monumenten van het islamitische Caïro en van de Mamluk-architectuur, opmerkelijk vanwege de omvang en reikwijdte van de liefdadigheidsactiviteiten en de rijkdom van de architectuur.
De straten hieromheen zijn wonderschoon en in dit gedeelte van de stad komen nauwelijks toeristen. Ze kwamen eerder wel, maar vandaag de dag is dat uniek. Egypte was net aan het opkrabbelen van de politieke onrust toen covid zich aandiende. De kinderen genieten hier zichtbaar, de smalle straten, de winkeltjes, de paleizen én de aandacht die ze krijgen van de Egyptenaren.
Na een flinke wandeling lopen we met Swefy terug naar ons beginpunt. Hij wil ons nog één ding laten zien. Achter de Al-Azhar moskee is nog een markt, volgens hem de echt lokale markt. Nou, dat kan wel kloppen. In de straten hier zal je niet snel een toerist tegenkomen. De zandweggetjes liggen vol met afval. De slagers hakken het vlees voor hun deur. De kinderen zien ineens kadavers hangen, voor het eerst in hun leven. Maar echt raar vinden ze het niet. Ze vonden het er wel stinken, en daar hebben ze zeker gelijk in. Hier kijkt echt iedereen je aan, je voelt je hier heel klein worden. Na een paar straten stoppen we bij een piepklein winkeltje. Hier verkopen ze handgemaakte dozen. Houten kistjes met prachtige patronen gemaakt uit geschuurde schelpen. Je ziet dit wel vaker in het Midden-Oosten, in Jordanië werden we er mee doodgegooid. Jaïra wil er heel graag eentje hebben voor haar oorbelletjes. Ze weet dat ze wat centjes heeft (heeft een eigen portemonneetje) én weet ook dat nu iets kopen betekend dat het straks niet meer kan. Ze zoekt er eentje uit en koopt vol trots haar Egyptische souveniertje van het zakgeld dat ze van oma kreeg. In het volgende blog nemen we je mee naar de piramiden van Giza én Djoser!
Comentários