Traveling is not just about seeing new places; it's about finding new stories, discovering the world through the eyes of others, and realizing that every journey has the potential to be a life-changing adventure
Zoals in een vorige post is Passikudah een verlaten oord, en toch is dit één van de mooiste plekjes tot nu toe tijdens deze reis. Terwijl ik mijn hardloopschoenen aan deed om bij ondergaande zon te gaan hardlopen over de verharde zanderige paadjes langs de zee, raakte Shamila in gesprek met de manager van het restaurant.
Hij verteld over de blije goudachtige hond die bij het hotel loopt: ‘That’s Rosie, my dog’. En dat vertelt hij: ‘Ik werkte hier nog maar net, een jaar terug ofzo, toen ik bij de poort aan de telefoon stond. Een straathond blafte naar mij. Ik was aan het bellen en probeerde de hond weg te krijgen. Maar hij bleef blaffen totdat hij zelfs aan mijn broekspijp begon te trekken. Ik keek op, en naast mij een Cobra in de houding om aan te vallen. De straathond heeft mijn leven gered. Sindsdien woont ze hier en krijgt ze alle zorg die het nodig is.
Dit verhaal heeft een mooi einde, maar helaas is dat maar een deel van het verhaal. Nadat hij alles had verloren door de burgeroorlog besloot hij naar Frankrijk (Parijs) te gaan om te werken. Na bijna 10 jaar lang gewoond en gewerkt te hebben kreeg hij definitief geen verblijfstatus waarop hij terugkeerde naar ‘huis’. Daar stopte de ellende niet. Van zijn drie dochters verloor hij er één (17) aan hersen kanker, zijn tweede dochter (15) aan een slangenbeet.
Nu werd hij gered door een hond, voor eenzelfde slang. Hoe bijzonder kan het zijn.
De volgende ochtend bij het ontbijt vertel ik hem dat ik het verhaal van Shamila heb gehoord. Ik vroeg hem naar de cobra’s in dit gebied. Hij keek mij aan en gaf aan dat het er hier vol mee zit. De reden? Na de tsunami is alles in één klap hier verdwenen, het gebied is verwildert. Daarnaast lagen/liggen in dit gebied nog ontelbaar veel dode lichamen van slachtoffers welke nooit zijn opgeruimd waardoor slangen het rijk voor zich alleen hebben.
Tot slot verklaard de man mij voor gek dat ik ben gaan hardlopen in dit gebied. Ik ben oprecht geschrokken, want de loop die ik de dag ervoor heb gedaan is de domste ooit.
Comments